In Nederland hebben de wijnen van de Moezel een nogal dubieus en achterhaald imago. Het beeld van de slobberaars Zeller Schwarzer Katz, met zijn gekromde hoge rug, en de blauwe nonnen van de Liebfraumilch zitten vast in het Hollandse collectieve bewustzijn verankerd.
Ook de kermis-wijnglazen met hun dikke groengeribbelde steel achtervolgen de streek nog steeds.
Helaas, want al kun je de nostalgische Moezelglazen lokaal nog wel kopen in souvenirwinkels, de wijnen zijn er al decennialang van een hoog niveau. De Riesling zwaait hier de scepter, en in de internationale wijnpers wordt sinds enkele jaren de loftrompet gestoken over deze Moezelwijn. Wine Spectator heeft zelfs haar hele april-nummer aan de Rieslings gewijd, en ook andere internationale media en wijnexperts schrijven en oreren weer graag over de Duitse Riesling.
Toch heeft dezelfde Duitse Riesling het moeilijk gehad in de jaren ’80 van de vorige eeuw; ze moesten het steevast afleggen tegen de drogere Franse Rieslings aan de overkant van de grens in de Alsace. Door de langzame maar gestage verschuiving in de productie van zoete naar drogere wijnen wonnen de Duitse Rieslings langzaam maar zeker terrein. Daarbij speelde ook de typische minerale smaak van de Riesling van de Moezel een belangrijke rol. Deze dankt zij aan de typische leisteenlagen waaruit de stijle wijnbergen aan de Moezel bestaan.
Het werken in de wijngaard en het oogsten in de beste percelen kan alleen maar met de hand gebeuren en blijft arbeidsintensief. Ik heb een aantal malen Duitse wijnboeren geassisteerd bij de oogst (en de wijnbereiding) in de veronderstelling dat ik ook op de steillagen had staan plukken. Voorzichtig probeerde de betreffende wijnboer me duidelijk te maken dat de plek waar ik met het angstzweet in mijn palmen had staan vechten tegen de hoogtevrees niet meer dan de kwalificatie "helling" had. Neem dus maar van mij aan dat de Duitse steillagen ook werkelijk heel stijl zijn voor een Hollander.
De droge Duitse Riesling verovert ook met met rasse schreden de internationale gastronomie, omdat de wijn met veel uiteenlopende gerechten is te combineren. Persoonlijk blijf ik de zoete Rieslings (Auslese, Trockenbeeren Auslese en Eiswein) de echte Rieslings van de Moezel vinden, maar zo tijdens een warme WK-avond trakteer ik mijn smaakpapillen ook graag op een mooie droge variant, van bijvoorbeeld Becker-Steinhauer.
Helaas zijn de betere wijnen van de Moezel over het algemeen niet zo goed verkrijgbaar in de supermarkt, dus u zult uw slijter of internetwinkel moeten bezoeken. Maar dit is de moeite meer dan waard, en geloof me, u bent de non en de zwarte kat voor eens en altijd vergeten.
Lees ook:Tweede editie Rieslingweek – 1 tot 17 juni 2012
Lees ook:Stuivertje wisselen
Lees ook:Riesling uit Oostenrijk
Lees ook:Rieslingweek in Nederland
Lees ook:Riesling Haat Liefde