In Italië, tussen het Gardameer en de stad Verona, ligt in de "elleboog" van de rivier Adige het herkomstgebied van de Valpolicella. Het is hier waar één van de meest legendarische wijnen van Italië vandaan komt, de Amarone.Amarone maken is een langdurig proces dat begint met het selecteren van de rijpe druiven. Voor het maken van Amarone mogen verschillende druivensoorten worden gebruikt, maar de belangrijkste soorten zijn de corvina, rondinella aangevuld met traditionele soorten als molinara, croatina, negrara, maar ook sangiovese.
Na de oogst worden de druiven gedroogd. Vroeger vond het drogen van de druiven plaats op stro, tegenwoordig wordt er steeds meer gebruik gemaakt van plastic kratten, die op de zolderverdieping van boerderijen en schuren worden gedroogd. Er staan enorme ventilatoren in deze droogruimten om schimmels geen kans te geven de druiven aan te tasten. De druiven verblijven hier, afhankelijk van de producent, zo’n 60 tot 90 dagen, waardoor het gewicht van de druiven met zo’n 30 tot 40 % afneemt door het vochtverlies. Omdat het water in de druif voor een groot deel is verdampt, bevat deze relatief veel geur- en smaakstoffen en suiker.
Daardoor ontstaan na een lange periode van enkele tot vele jaren houtlagering imposante complexe en volle wijnen, met een hoog alcoholpercentage (15 tot 17 %) en een fabuleuze smaak. De wijn heeft tonen van doorstoofd fruit, pruimen en kersen, chocolade, vanille, koffie en specerijen. Goede Amarone’s kunnen met gemak 10 tot 15 jaar bewaard worden. De eerste jaren wordt de wijn ook zeker beter als zij de tijd krijgt om te verouderen. Wellicht dat de Italianen Amarone daarom Vino da Meditazione (wijn om bij te mediteren) noemen ?
Door de vele handarbeid en geringe opbrengsten is een Amarone geen goedkope wijn, en liggen de prijzen voor een fles in het interval € 30 tot honderden euro’s.
De restanten van de druiven die ocverblijven tijdens de productie van de Amarone-wijn worden niet weggegooid, maar hebben nog een belangrijke functie. Omdat de druivenpulp nog veel suiker, geur- en smaakstoffen bevat, wordt ze gebruikt in de productie van een eeuwenoude andere klassieke wijn; de Ripasso.
Wijn uit de Valpolicella die in eerste instantie op traditionele wijze wordt gevinifieerd , ondergaat daarbij een tweede gisting op de droesem dat overbleef bij de bereiding van de kapitale Amarone, die ongeveer twee weken duurt. De wijn krijgt hierdoor een hoger alcoholgehalte, wint aan kleur en aan tannines, maar verkrijgt vooral ook een nog complexer geur- en smaakpallet. Het eindresultaat is dan ook een volle wijn, met een heerlijke doorstoofde geur en smaak.
Zelfs nadat de droesem is gescheiden van de Ripasso heeft ze nog een functie; ze wordt samen met alle steeltjes en ander druivenresten over de wijnvelden uitgereden om haar laatste functie te vervullen; het verrijken van de bodem waaruit zijzelf ontstond. Recycling pur sang, zogezegd.
Lees ook:Valpolicella en haar specialiteiten
Lees ook:Een ‘bittere’ Italiaanse wijnstory met een zoet randje
Lees ook:Amarone wordt slechter en slechter
Lees ook:Europees parlement: chapitaliseren mag
Lees ook:Amarone 2007 wordt schaars
Beste Patrick,
Ook wij waren meteen onder de indruk van de Ripasso, daarom is het de eerste Italiaanse wijn die Il Vino naar Nederland heeft gehaald. De Valpolicella DOC Classico Superiore Ripasso ‘ZANE’ 2004 heeft 2 glaasjes gekregen van de Gambero Rosso. Een top Ripasso dus, voor de beste prijs.