Niet alles wat je van ver haalt is goed. In de negentiende eeuw ontstonden er als gevolg van de grote emigratiegolf naar de Verenigde Staten grote handelsstromen met de Verenigde Staten. Er werden veel producten naar Europa geëxporteerd vanuit Amerika, daaronder ook hout en planten. Met het naar Europa geïmporteerde hout kwamen echter gevaarlijke plagen mee, die grote gevolgen hebben gehad voor de Europese wijnbouw. Vanaf 1845 sloeg het noodlot voor het eerst toe. Meeldauw,een agressieve schimmel die tot dan toe niet bekend was in Europa, woekerde vanaf de Zuid Franse kust verder door grote delen van Europa, waarbij complete oogstjaren gedecimeerd werden.
Uiteindelijk ontdekte men dat een mengsel van kalk, zwavel en water redelijke bescherming bood. Maar vanaf 1863 sloeg de volgende Noord Amerikaanse emigrant toe: de druifluis. Nauwelijks een millimeter groot kauwen deze diertjes net zo lang op de wortels van de wijnrank tot deze afsterft. De catastrofe in Europa was ongekend, en zorgde alleen in Frankrijk al voor het verdwijnen van 70 % van het wijnareaal. Van alles wordt geprobeerd om de druifluis te bestrijden,van het onder (zout) water zetten van de wijnvelden tot het uitzetten van padden bij de wijnranken in de hoop dat een stof op de huid van de kleine lelijkerd de druifluis zou verdrijven. De oplossing komt echter uit een wel heel onverwachte hoek: Noord Amerika. De wijnrankenfamilies in Amerika blijken echter wel resistent tegen de druifluis te zijn, en men begint de Europese druivenplanten te enten op Noord Amerikaanse wortelstokken. Dit levert uiteindelijk de gewenste bescherming op. Ook vandaag de dag zijn bijna alle onderstokken van wijnranken in Europa afkomstig van de Amerikaanse wijnrankenfamilies.
Lees ook:‘Champagne’ en ‘Port’ verboden
Lees ook:Wijn is politiek
Lees ook:Prachtige wijnpunt in Heerenveen
Lees ook:Australië – Nieuwe haard van phylloxera
Lees ook:Hout & Wijn deel I